قبرستان بقيع دو بار به دست اشرار سعودي و وهّابي، مورد حمله قرار گرفته است. تخريب اوّل: مسعود بن عبدالعزيز (1163 - 1229 هـ . ق) امير نجد در سال 1218 هـ . ق 1802 م، با لشكرياني وحشي و درنده خوي به مكه هجوم برد او و همراهانش به پيروي از مسلك وهّابيّت، دست به تخريب و ويراني گنبدها و آثار ديني قبله مسلمانان زدند. بسياري از گنبدها و مساجد و آثار مذهبي مكه از جمله گنبد زادگاه پيامبر (ص)، خانه علي (ع) و گنبد مقبره حضرت خديجه را ويران كردند. آن جماعت نادان و وحشي در حال تخريب بناها و قبور طبل مي نواختند و رجز مي خواندند و به صاحبان قبور و گنبدها دشنام مي دادند!!! و چون قدرت سعودي ها در مكه تثبيت شد در سال 1220 هـ . ق/ 1805 م به مدينه منوره حمله كردند، اين حمله را حمله اول وهّابيان به مدينه و بقيع مي دانند.[1] تخريب دوّم: عبدالعزيز بن عبدالرحمان آل سعود(1293 - 1337 هـ . ق) كه در كويت پناهنده بود در سال (1309 هـ . ق) در نجد قيام نمود و دوباره حكومت اشرار تبار سعودي را برقرار كرد و شهر رياض را تصرف نمود. و در سال 1330 هـ . ق اَحْساء و قطيف دو مركز شيعه نشين و نفت خيز را به زير سيطره خود در آورد و سپس به حجاز لشكر كشيد و حسين بن علي شريف مكه را شكست داد و دولت هاشمي را ساقط كرد و مكه را فتح و پايتخت خويش اعلام كرد (1343/اكتبر 1924) آن گاه سه امارت حجاز و نجد و اَحساء را كشور واحدي به عنوان (المملكة العربيه السعوديه) ناميد و حاكميت سياه خود را بر سرتاسر آن گسترش داد. نيروهاي سعودي پس از اين فتح مكه و ويراني بسياري از آثار و ابنيه ديني آنجا، قصد مدينه را كردند و ماهها مدينه را در محاصره خود نگه داشتند. در مدت محاصره، اوضاع مدينه به كلّي به هم خورد و رعب و وحشت و قحطي و بيماري و... بر مردم بيچاره مستولي گشت. مردم مدينه گروه گروه از شهر مي گريختند و به شهرها و قصبه هاي اطراف مي رفتند و بسياري نيز در اثر عوامل فوق هلاك شدند تا بالاخره در تاريخ (5 جمادي الاوّل 1344) (5) مقاومت مظلومانه مردم مدينه، شكسته شد و نيروهاي سعودي در ميان كشتار و ارعاب مردم، مغرورانه و بي ادبانه وارد شهر شدند. تا اين كه روز هشتم شوّال 1344 سپاهيان وهّابي به دستور امير سعودي عبدالعزيز بن عبدالرحمن، چنگ و دندان نشان دادند و جنگ افزار خود را آماده كرده و به سوي بقيع حركت كردند. وهابيون بدانديش ابتدا تمام اموال و اشياء نفيس و ذخيره هاي موجود در بقيع را غارت نموده و در بين قبيله آل سعود و شيوخ تقسيم كردند.[2] روز هشتم شوّال تلخ ترين روز شيعيان بلكه مسلمين در قرن چهاردهم هجري بود، چرا كه در چنين روزي علاوه بر تخريب قبور هزاران نفر از ياران پيامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) و علماي بزرگ ديني مدفون در بقيع، مرقد و بارگاه مجلل و باشكوه چهار امام معصوم (ع) به صورت وحشيانه به دست وهابيون بياباني و سعودي هاي بي فرهنگ و گستاخ ويران گرديد. اين حادثه داغ ابدي بر دل پيروان و عاشقان اهل بيت: نهاد. بدين علت شيعيان جهان روز هشتم شوّال را روز عزا اعلام نمودند.. معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر: 1. پرسش ها و پاسخ ها، استاد جعفر سبحاني. 2. آئين وهابيت، استاد جعفر سبحاني. 3. وهابيان، علي اصغر فقيهي.[1]. الهاجري، يوسف، بقيع، ترجمه: محمدرضايي، فصل دوم. [2]. دايرة المعارف تشيع، ج3، ص385 - بقيع 119. [3]. صحتي سردرودي، قلي زاده، محمد، مصطفي، سيماي مدينه، سازمان تبليغات اسلامي، ص 142.( اندیشه قم )
ارسال شده در تاریخ12/8/88
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر